آنچه انجام مى‏دهیم نه آنچه مى‏گوییم‏

رابطه‏ى میان پدر و مادر احتمالا تأثیرگذارترین رابطه‏اى است که فرزندان ما شاهد آن هستند. در این رابطه است که آنان چگونگى احترام گذاشتن به یکدیگر را در زندگى روزمره مى‏آموزند. صرف نظر از آنچه ما درباره‏ى چگونه رفتار کردن به کودکان مى‏گوئیم، روش رفتارى ما با یکدیگر تنها پیام مهمى است که آنان به راستى مى‏گیرند.

آن روز دوقلوهاى هشت ساله، آنا و امیلى، تمام وقت در حال بگو مگو و جر و بحث بودند. مادر سرانجام تحمل خود را از دست مى‏دهد و فریاد مى‏زند: «بس کنید! دیگر نمى‏توانم دعواهاى شما رو تحمل کنم!«

هر دو دختر با تعجب به مادر نگاه مى‏کنند و سرانجام آنا مى‏گوید: «اما شما و پدر هم تمام مدت با هم دعوا مى‏کنین. مگه ما با شما چه فرقى داریم؟«

مادر سکوت مى‏کند. او پیشتر هرگز این گونه به مسئله فکر نکرده بود؛ ولى مى‏دانست که حق با آنا است.

کودکان به شیوه‏ى حرف زدن ما با یکدیگر توجه مى‏کنند: لحن حرف زدن ما، طرز برخورد ما و احساسات ابراز نشده‏ى ما. و این توجه تنها به جر و بحث و دعواهاى ما مربوط نمى‏شود. روشى که مسائل مورد اختلاف را حل مى‏کنیم، چگونه براى روشن شدن سوء تفاهم با یکدیگر ارتباط برقرار مى‏سازیم و چطور به نیازهاى یکدیگر پاسخ مى‏دهیم، همه و همه مورد توجه آنان قرار مى‏گیرد. کوچک‏ترین اشاراتى که میان پدر و مادر رد و بدل مى‏شود از نظر کودکان دور نمى‏ماند و یک الگوى ذهنى براى کودکان فراهم مى‏سازد که در رفتار با شریک زندگى‏شان سرمشق قرار مى‏گیرد. وقتى آنان اصطلاحات رفتارى مؤدبانه مانند: «لطفا«، «متشکرم«، «خواهش مى‏کنم» را مى‏شنوند که به شکل طبیعى و صادقانه ادا مى‏شود و هنگامى که پرسش‏هاى ملاحظه کارانه و از روى فکرى همچون: «مى‏تونم چیزى برات بیارم؟» یا: «کمکى از دست من ساخته است؟» در زمینه‏ى ذهنى آنان از زندگى روزانه قرار دارد، راهى را که مردم مى‏توانند در لحظه‏هاى کوچک و بزرگ زندگى به یکدیگر کمک کنند، مى‏شناسند.